Μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές της προηγούμενης Κυριακής ακούστηκαν πολλές «ρεαλιστικές» φωνές που μακριά από ανόητους συναισθηματισμούς προσπάθησαν να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους. Στο θρήνο λοιπόν για τα κατεστραμμένα κτίρια αντέτειναν το θρήνο για τις κατεστραμμένες μας ζωές. Τόνισαν με επιμονή το ρόλο των ηθικών αυτουργών που όπλισαν το χέρι των φυσικών. Και κατέληξαν, οι πιο τολμηρές από αυτές, στο γνωστό σύνθημα που απαιτεί την καταστροφή του κτιρίου του Κοινοβουλίου.
Αυτά είπαν οι ρεαλιστικές φωνές. Όμως, τόσες ημέρες μετά την πυρπόληση των ιστορικών κτιρίων του κέντρου της Αθήνας, η ζωή των υπολοίπων Ελλήνων δεν έχει βελτιωθεί. Ο μισθός τους δεν αυξήθηκε, τα χρέη τους δεν αποπληρώθηκαν, οι ίδιοι εξακολουθούν να μην έχουν δουλειά, τα παιδιά τους εξακολουθούν να μην έχουν βιβλία και οι γέροντες γονείς τους παραμένουν δίχως φάρμακα. Άρα μάλλον η λύση στα προβλήματά τους δεν ήταν το κάψιμο των κτιρίων. Ίσως μάλιστα τους προσθέσει ένα ακόμα βάρος στην ψυχή η υφέρπουσα μυρωδιά καμένου που θα νιώσουν αν θελήσουν να παρακολουθήσουν μια ταινία σε έναν από τους κινηματογράφους που επλήγησαν. Το ίδιο βάρος που ίσως νιώθουν ακούγοντας τα παιδιά τους, τη γενιά του ΔΝΤ, να ρωτούν τους ίδιους και τους παππούδες τους, τις γενιές της Αντίστασης και του Πολυτεχνείου: «γιατί πάλεψες, λοιπόν;». Ποιος αλήθεια απαντά «για να δω το κτίριο της Βουλής να καίγεται»;
Οι ρεαλιστικές φωνές μιλούν, τέλος, και για ενόχους εσχάτης προδοσίας που πρέπει να τιμωρηθούν. Ασφαλώς! Με όλη την αυστηρότητα του νόμου και χωρίς ελαφρυντικό! Όμως και οι ένοχοι για την καταστροφή δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας; Ή ίσως και οι ένοχοι για φανατισμό και υποδαύλιση των παθών;
Σε αυτές τις φωνές λοιπόν εμείς απαντούμε ότι ο ρεαλισμός τους μας φαίνεται ισοπεδωτικός. Γνωρίζουμε ποιοι ευθύνονται για τη διαλυμένη μας ζωή όμως θέλουμε να δούμε και τα πρόσωπα αυτών που ευθύνονται για την κατεστραμμένη μας πόλη. Και κυρίως, απαιτούμε την τιμωρία όλων.
